Część #12 Rozdział 6 1932 CD

Część #14 Rozdział 6 1932 CD
Testament doprowadził do dużego podziału między Hansem, jego matką i Wilhelmem. Hans mieszkał z matką, ale ostateczna decyzja należała do Wilhelma.

Kamila zastanawiała się nad udowodnieniem, że jej mąż w trakcie podpisywania testamentu był niepoczytalny. Prawdopodobnie wtedy mogła by odzyskać przynajmniej jej posag. Większość prawników jej to odradzało. Gdyby podjęła walkę o zmianę testamentu i przegrałaby, straciłaby pomoc materialną Wilhelma, co było zaznaczone w jednym z paragrafów testamentu.

Przez pierwszy miesiąc lub dwa Wilhelm płacił 800 złotych alimentów. Potem przestał. Powiedział, ze miał problemy finansowe. Przygotował tylko pieniądze na pierwsze wakacje.

- Fabryka się rozwija - mówił - i potrzebuję każdą złotówkę aby nie przegrać z konkurencją.

Kiedy Kamila podała go do sądu o niezapłacone alimenty, płacił jakiś czas.

Hans i Kamila zdecydowali się wynająć mniejsze mieszkanie. Nienawidzili willi w której mieszkali. Znaleźli eleganckie mieszkanie. Kamila je przemeblowała i pięknie wystroiła, wtedy się wprowadzili.

Na szczęście, z koncertów, recitali i programów radiowych jako pianistka zarabiała wystarczająco, żeby utrzymać siebie i Hansa.

Hans skończył szkole podstawowa i średnią w Cieszynie, ucząc się polskiego i zdobywał podstawową wiedzę. Był szczęśliwy żyjąc ze swoją matką. Na lekcjach religii zaprzyjaźnił się z Emilem Kleinem. Emil mieszkał w sąsiedztwie wiec po szkole mogli spędzać dużo czasu razem.

W późnych latach 30-tych czarne chmury nadciągnęły (Hitler przejął władzę w Niemczech).

Kiedy Hans usłyszał o zagrożeniu wojną, zapytał wujka Wilhelma czy nie sprzeda fabryki i wyemigrują do Anglii.

Wtedy Wilhelmowi wydawało się że wojny nie będzie. Wilhelm wiedział, że sprzedając fabrykę straci pieniądze, a na tym mu nie zależało. W konsekwencji powiedział Hansowi, żeby zamilknął i zajął się szkolnymi sprawami - lepiej nie mieszać się w sprawy gdzie jego rady nie są mile widziane.

Pod rządami Pietschmanna fabryka miała się dobrze. Jednak Wilhelm i Pietschmann się nie dogadywali. Wilhelm był typem zazdrośnika i nie doceniał utalentowanych ludzi.

Po śmierci Bruna Pietschmann opuścił fabryke Braci Schramek i otworzył swoją własną.